звалі, — будзе стаяць за парэнчамі суда, абвінавачваемы ў забойстве твайго брата.
— Гэта хлусня! Морыс Джэральд не мог…
— Не мог зрабіць гэтае злачынства? Гэта трэба праверыць. Яго вінаватасць будзе даказана, я ў гэтым не сумняваюся. І самыя важкія доказы супроць яго мы пачуем з тваіх-жа вуснаў.
Нібы спалоханая газель, глядзела крэолка на субяседніка шырока расплюшчанымі, поўнымі неўразумення і трывогі вачыма.
Прайшло некалькі секунд, перш чым Луіза магла гаварыць. Яна маўчала ад раптоўна нахлынуўшых сумненняў, падазрэнняў, страхаў.
— Я не разумею, што ты хочаш сказаць, — нарэшце прагаварыла яна. — Ты гаворыш, што мяне выклічуць у суд. Дзеля чаго? Хоць я і сястра забітага, але я нічога не ведаю і не магу нічога дадаць да таго, аб чым усе гавораць.
— Ці праўда? Ты-ж можаш сказаць значна больш за іншых. Ніхто, напрыклад, не ведае аб тым спатканні ў садзе, якое было ў цябе з Джэральдам іменна ў тую ноч. І ніхто не ведае, лепш за цябе, што адбылося ў часе гэтага патаемнага спаткання: як Генры ўмяшаўся ў гэтую справу, як ён быў страшэнна ўсхваляваны ад абурэння пры думцы аб ганьбе, якая кладзецца ценем не толькі на сястру, але і на ўсю сям‘ю, як, нарэшце, ён пагражаў забіць гэтага чалавека і як у гэтым яму перашкодзіла заступніцтва жанчыны, так бессаромна ашуканай. Нікому таксама не вядома, што адбылося далей: як Генры, нібы дурань, пабег за гэтым нягоднікам і з якімі намерамі. Апрача гэтых двух, было яшчэ толькі два чалавекі, якім давялося быць сведкамі іх расставання.
— Два? Хто-ж?
— Адзін быў Касій Кольхаун, другая — Луіза Пойндэкстэр.
Яна не спалохалася, не праявіла ніколькі здзіўлення. Яна толькі задзёрыста кінула аднаскладовае:
— Ну?
— Ну, — падхапіў Кольхаун, расстроены тым, што яго словы не зрабілі ніякага ўражання, — мне здаецца, цяпер ты павінна ўжо зразумець…
— Не больш, чым раней.
— Ты хочаш, каб я гаварыў далей?
— Як хочаш.
— Тады я растлумачу табе. Я гавару табе, Луіза, што ёсць толькі адзін спосаб выратаваць твайго бацьку ад поўнага разарэння і цябе ад ганьбы. Ты разумееш, аб чым я гавару?
— Здаецца, разумею.
— Цяпер ты не адмовіш мне?
— Цяпер хутчэй, чым раней.
— Няхай будзе так. Значыць, заўтра ты зоймеш месца сведкі ў судзе?
