— Дзе вы былі, міс Пойндэкстэр, у ноч знікнення вашага брата? — пытаецца ў дзяўчыны абвінавайца.
— Дома, у гасіендзе майго бацькі.
— А ў сад вы спускаліся?
— Так, я была ў садзе.
— Будзьце ласкавы, скажыце гадзіну.
— У паўноч, я гэта добра памятаю.
— Адна?
— Не, не ўвесь час.
— Значыць, частку часу хтосьці быў з вамі?
— Так.
— Хто-ж гэта быў?
— Са мною быў мой брат.
— Але да прыходу вашага брата ці быў яшчэ хто-небудзь з вамі ў садзе?
— Так.
— Мы хочам пачуць яго імя. Спадзяюся, вы не будзеце ўтойваць гэтага?
— Гэта быў містэр Морыс Джэральд.
Гэты адказ выклікаў у натоўпе не толькі здзіўленне, але пагарду і нават абурэнне.
У вачах-жа абвінавачваемага засвяцілася ўрачыстая радасць.
— Дазвольце ў вас запытацца: была гэта сустрэча выпадковай ці загадзя ўмоўленай?
— Яна была ўмоўленай.
— Мне давядзецца задаць вам няскромнае пытанне. Даруйце мне, міс Пойндэкстэр, справа патрабуе гэтага. Які быў характар або, лепш сказаць, мэта вашай сустрэчы?
Луіза была ў нерашучасці, але толькі адзін момант. Выпрастаўшыся і нявымушана зірнуўшы на акружаючых, яна адказала:
— Характар або мэта — гэта ўрэшце адно і тое самае. Я не збіраюся нічога ўтойваць. Я вышла ў сад, каб сустрэцца з любімым чалавекам, якога я кахаю да гэтага часу, не гледзячы на тое, што ён стаіць тут перад вамі як злачынца. Цяпер, сэр, я спадзяюся, вы задаволены?
— Не, гэта яшчэ не ўсё, — прадаўжаў допыт абвінавайца, не звяртаючы ўвагі на нараканне, якое праляцела па натоўпе. — Мне трэба задаць вам яшчэ адно пытанне, міс Пойндэкстэр! Вы чулі, што гаварыў сведка, які выступаў да вас? Ці праўда, што ваш брат расстаўся ў сварцы з абвінавачваемым?
— Правільна.
Натоўп з абурэннем бушуе. Адказ сцвярджае паказанні Кольхауна. Пабуджэнні да забойства цяпер ясныя. Чуваць выкрыкі: «Павесіць, павесіць яго!»
— Я заклікаю да парадку! — крычыць суддзя, вымаючы сігару.
— Мой брат дараваў містэру Джэральду, — з пачуццём злосці
