прадаўжала Луіза Пойндэкстэр, не чакаючы пытанняў. — Ён паехаў яго даганяць, каб папрасіць у яго прабачэння.
— Я павінен сёе-тое дадаць, — умешваецца Кольхаун, парушаючы ўстаноўлены парадак суда. — Яны пасварыліся пасля гэтага. Стоячы на азотэі, я ўсё чуў.
— Містэр Кольхаун, — спыняе яго суддзя, — калі суд дасць вам слова, тады вы будзеце гаварыць, а пакуль што прашу вас не перашкаджаць.
Яшчэ некалькі дадатковых пытанняў, і Луіза Пойндэкстэр вызвалена ад абавязкаў сведкі.
Яна вяртаецца на сваё месца; цяжар ляжыць на яе сэрцы. Дзяўчына зразумела, што, расказаўшы праўду, яна толькі пашкодзіла таму, каму хацела дапамагчы. Прабіраючыся праз натоўп, яна адчувала на сабе зневажальныя позіркі.
* * *
Кольхауна выклікаюць яшчэ раз. Яшчэ раз выступае ён у якасці сведкі. Кожнае яго слова — хлусня, але нянавісць да абвінавачваемага распальваецца ў натоўпе яшчэ больш.
Зноў выбух абурэння. Зноў крычаць: «Павесіць!» — яшчэ настойлівей, з яшчэ большай злосцю.
Становішча суддзі Робертса робіцца хісткім. Беззаконне Лінча пагражае ўступіць у свае правы.
І што тады? Тады з судовым разглядам будзе скончана, а з прычыны таго, што прыгавор ужо ясны, то астанецца яго толькі выканаць. У руках спрактыкаваных катаў гэта зойме мала часу. Некалькі хвілін, і Морыса-мустангера павесяць на суку дуба, які і цяпер прасціраецца над яго галавой.
Так думаюць амаль усе прысутныя ў чаканні сігналу да пачатку самасуду.
Але, на шчасце для абвінавачваемага, сярод прысутных ёсць людзі, настроеныя інакш.
Група ваенных ажыўлена радзіцца. Гэта афіцэры форта на чале з камандзірам. Праз некалькі секунд яны выносяць сваё рашэнне. Згодна распараджэння маёра, трубіць ражок. І амаль у той-жа момант атрад з сарака драгун і такой-жа колькасці стралкоў паказваецца з-за частакола. Выцягнуўшыся ў шарэнгу, яны з трох бакоў цэп‘ю акружаюць членаў суда.
Натоўп перастае вар‘яцець і хутка супакойваецца.
Аб судзе Лінча цяпер няма чаго і думаць. Дзяржаўны закон зноў уступае ў свае правы. Суддзя Робертс вяртаецца да сваіх абавязкаў.
— Грамадзяне! — крычыць ён, звяртаючыся да натоўпа. — Трэба падпарадкавацца запатрабаванням закона! Нельга-ж вешаць чалавека, нават не даўшы яму сказаць ніводнага слова ў сваё апраўданне! Гэта будзе простае забойства.
— А хіба не было зроблена забойства? — крычыць адзін гала-
