І ён ішоў да таго часу, пакуль не дасягнуў крывавых месц. Пралітая кроў — гэта справа яго рук. Забойцу вёз на сабе конь з паламанай падковай.
— Прадаўжайце, містэр Стумп, — гаворыць суддзя. — Растлумачце, што вы хочаце гэтым сказаць.
— Я хачу сказаць наступнае: чалавек, пра якога я гавару, схаваўся ў гушчары зараснікаў і адтуль пусціў кулю, ад якой загінуў малады Пойндэкстэр.
— Які чалавек? Хто ён? Назавіце яго імя! Імя яго! — адначасова закрычала некалькі галасоў.
— Мне здаецца, што вы знойдзеце яго імя там.
— Дзе?
— У гэтай фігуры, якая сядзіць тут без галавы.
— Паглядзіце сюды, — прадаўжаў сведка, паказваючы на нерухомае цела. — Вы ўбачыце крывавую пляму на серапэ, а пасярод плямы прастрэленую дзірачку. Але з прычыны таго, што на спіне не відаць адпаведнай дзірачкі, то я думаю, што куля засела ў целе. Давайце раздзенем яго і паглядзім.
Ніхто не пярэчыць. Двое або трое з прысутных выступаюць наперад, сярод іх і Сэм Мэнлі. Асцярожным рухам ён здымае з трупа серапэ.
Навокал мёртвая цішыня, не чуваць нават шэпту. Усе глядзяць, не адрываючы вачэй.
Труп прастрэлены ў двух месцах — у вобласці сэрца і некалькі ніжэй. Кроў запяклася толькі навокал ніжняй раны. Верхняя — гэта нават не рана, а проста невялікая дзірка, прабітая куляй і зусім не акрываўленая.
— Гэта, — гаворыць Зеб Стумп, паказваючы на верхнюю дзірку, — не мае значэння. Вы бачыце, што крыві тут няма, а гэта даказвае, што куля трапіла ўжо ў труп. Гэта я пусціў яе ўночы каля халупы мустангера. А вось другая — гэта ўжо іншая справа. Гэта і была смяротная рана. І я пераконаны, што куля сядзіць тут. Варта было-б зрабіць надрэз і паглядзець.
Труп адвязваюць і здымаюць з сядла.
З вялікай асцярогай цела нябожчыка-юнака кладуць на траву. Сэм Мэнлі выконвае ролю галоўнага хірурга.
Нарэшце, кулю дасталі. Яе перадаюць прысяжным. На ёй выразна відаць ініцыялы: «К.К.К.»
Тыя, хто ўдзельнічаў у паляванні на ягуара, без цяжкасці здагадваюцца, чыя гэтая куля.
— Што вы адносна гэтага скажаце, містэр Стумп? — пытаецца абаронца.
— Справа простая, усякаму малакасосу павінна быць ясна. Гэта куля забіла юнака.
— Але хто стрэліў, як вы думаеце?
— Што-ж, гэта не менш зразумела. Калі чалавек падпісвае сваё імя на пісьме, ніхто не памыляецца, кім яно паслана. У нас
