Афіцэр. Не палічэце мяне за гвалтаўніка, але я тэстамэнт аддам тады, калі…
Марыся. Я вас зразумела!..
Афіцэр. Іначай нельга!.. Утраціць мне вас — утраціць усё!.. Вы для мяне…
Марыся. Я не для вас!..
Афіцэр. Вы бачыце! У маіх руках вашае права на зямлю, а…
Марыся (злосна). Я зноў кажу: зямлі мне ня трэба, а будынак пойдзе пад школу!..
Афіцэр. І ня так, і ня гэтак!.. Усё патрэбна будзе вам і вось у маіх руках вашае права на зямлю, а ў вашых руках — я сам, ваш абаронца!.. Ну гляньце-ж добрымі вачыма!.. Скажэце, што будзе так, як жадаў ваш бацька!..
Марыся (злосна). Ня будзе!
Афіцэр. А памятаеце, як яшчэ калісь я прасіў рукі вашай і бацька ваш быў згодзен?!. А цяпер… уся вашая ўвага на вучыцелю, з якім вам зусім не па дарозе!..
Марыся. Мне з ім па дарозе!..
Афіцэр. Панначка, ну зразумейце-ж, што там, дзе грукацелі гарматы, там завязаўся вузельчык нашага шчасьця… А тут, дзе наступае чароўная вясна, яно зацьвіце пахучаю кветкай… Будзьце-ж гэтай кветкай, будзьце маім ідэалам! (Прытуліў яе да сябе).
Марыся (адпіхнула). Пусьцеце!
'У гэты момант з-за кустоў вышаў Ягор і ўбачыў гэта.
Ягор (пагрозьліва да афіцэра). У чым справа?..
Марыся (да Ягора). Ты бачыў…
