Алеся. Ня скрыеш!.. Будзе ведаць!..
Мікола. А як сяляне?..
Алеся. Сяляне выміраюць… Мала дактароў і мала ўвагі да беднаты…
Мікола. Мужыку заўсёды так!..
Алеся. Гэта — мужыку, а пану… доктар ёсьць!..
Мікола. Яго-ж царства тут! (Паўза). Калі-ж, дзеткі, пакідаеш нас?..
Алеся. А вось дачакаюся Ягора, тады разам!.. Мы тут сваё зрабілі!..
Мікола. Ды яно так!.. Тут волі вам няма, уцякайце!..
Алеся. Забярэм і вас!..
Мікола. Не, мае дзеткі! Туды павінна моладзь уцякаць — новая сіла, а гэткі хлам, як я… тут будзе сядзець!..
Алеся. Зробім інакш!.. Калі зьявіцца Ягор, скажэце: сягоньня ўночы ў лесе за гарой сход… Каб быў!..
Мікола. Добра, скажу!..
Алеся. А я да Марысі!..
Мікола. Глядзі, — асьцярожна: вялікая вада круціць!..
Алеся. Ахрэм павязе!..
Мікола. Шчасьліва, дзеткі!.. Паглядзі, што з ёй!..
Алеся. Я там што-дзень! (Адыходзіць).
Мікола. Добра, добра, мяцежнік ты мой!.. (Алеся вышла). Эх, каб мая моладасьць ды сіла!.. Я-б сам далучыўся да іх! Старое сэрца, а рвецца на
