барацьбу! (Адчыніў акно і глядзіць). Якая адважная дзяўчына!..
Мікола (убачыўшы). Сынок мой, выпусьцілі?
Ягор. Толькі-што!
Мікола. Дзеткі мае, як я рад! А як-жа ты зьмяніўся, не спазнаць! (Прыгледзеўся да твару). Што з табою, сынок?.. Пад вачыма сінякі!.. Білі?..
Ягор. Ды што вы, як можна!.. Паны народ культурны!.. Гэтага не дапушчаюць!.. Проста так, галодны — ну і сінякі!.. (Убачыў, што Мікола плача). Ты што, Мікола, плачаш?..
Мікола (скрываючы сьлёзы). Нічога, я так!..
Ягор. Ня плач, Мікола!.. Сорам плакаць, змагацца трэба — і моцна верыць у нашу перамогу!.. (Паўза).
Мікола. Ні табе права, ні голасу!.. Школы зачынілі, настаўнікаў у астрог!.. Душаць!..
Ягор. Усіх не задушаць, Мікола!.. (Сказаў гэта з запалам).
Мікола (убачыў, што ён захваляваўся). Пакінь!.. Супакойся — адпачні!..
Ягор. Мікола, як Марыся; здарова, ня ведаеш?
Мікола (скрываючы). Ня быў, ня ведаю!..
Ягор. Як-жа гэта?.. Ты ня ведаеш, я ня ведаю… А калі яна захварэла, ці што?..
Убягае Параска.
Параска (у роспачы). Людцы даражэнькія!
