Алеся. Чаму ня будзе? — Учора гаварылі, а сёньня, бач, сюды запрасіў!
Макрына. Як-жа ты будзеш гаварыць, калі па-польску ня ўмееш?
Алеся. Нічагутка! Зразумее папросту: культурны-ж чалавек!
Макрына. Як гэта культурны? Ты чаго, вярціхвостка, лаешся!
Алеся. Ці-ж я лаюся?
Макрына. Ты мне глядзі, а то я навучу, як шанаваць паноў! (Дразьнячы). Культурны, — ты сама культурніца, а ён ня культурны! Пан!
Алеся. І ты, Макрына, ужо супроць мяне?
Макрына. Даўно ўжо пара! Цяпер, мая даражэнькая, хвост свой падтулі! Згінуў твой хаўрусьнік; грош табе цана!..
Алеся. Не ўспамінай, Макрына! Ні за што Ягор загінуў, уцякаў, бядак, ад жандараў польскіх і ў Нёмне ўтапіўся!..
Макрына. Самая адпаведная для яго сьмерць; ня будзе прынамсі блытацца з Марысяй! Цяпер пан дозорца прыгорне яе да сваіх рук!.. Штодзень бывае — сьпявае ўсё пра каханьне!..
Алеся. А яна?
Макрына. Што яна? Трошкі пакапрысіць і згодзіцца!
Алеся. Як ты ўпэўнена кажаш!
Макрына. І вось пабачым!
Алеся. А дзе-ж Марыся?
