Афіцэр. Ды яе-ж пахавалі!
Жук. Пакуль-што не: там нешта з пярсьцёначкам нядобра!
Афіцэр. Нічога не разумею!
Жук. І я кажу, пара-б закапаць няшчасную афяру, а яны валандаюцца! Дык што сказаць?
Афіцэр. Зараз буду! Алеся! пойдзем разам, ці будзеш тут?
Жук. А хату на каго пакінуць! (Адыходзіць).
Афіцэр. Тады я адзін! Пачакаеш?
Алеся. Кроку не адыду!
Афіцэр (выходзячы). Алеся! Хто твой…
Алеся. Вы, толькі вы!
Афіцэр. Чакай! Праз хвіліну! (Пашоў).
Алеся (агледзела рэвольвэр). Крок наперад ёсьць. (Адчыніла акно, ля акна Жук).
Жук. Ну, і лоўка-ж ты яго акалпачыла! Маладзец, хвалю!
Алеся. Не хвалі! Ня люблю!
Жук. Кулі ёсьць?
Алеся. Каб у жандара, ды…
Жук. Ахрэм сюды ідзе.
Алеся. Пакуль што хавайся! (Зачыніла акно, а сама схавалася ў бакоўку).
Уваходзіць Ахрэм.
Ахрэм. Ну і каламут, радачкі ня дам!.. Няўжо-ж насільніку будзе воля? Кабеціну ўтапіў, настаўнікаў у астрог запакаваў, а сам гуляе!.. Алеся бегае, як учадзелая, а што з Ягорам? ніхто ня ведае. Каб хаця
