Алеся. Што пляцеш: ты-ж не адна, нас многа! (Падбегла да дзьвярэй, стукнула ў далоні).
З галоўных дзьвярэй выскачыў Ягор, ён апрануты, як партызан.
Марыся (ускрыкнула). Ягор!
Ягор. Марыся — дарагая!
Марыся. Ягор, жыў?
Ягор. Бачыш — жыў!
Алеся. А цяпер будзь гатова да сустрэчы з ім, ён сюды ідзе! (Рашуча). Ягор, сюды! (Ягор дастаў рэвольвэр, стаў ля Алесі; у яе таксама ў руках рэвольвэр).
Марыся. Што вы надумалі рабіць?
Алеся. А вось пабачым!
Ягор. Мы мёртвую пятлю разьвяжам!
Марыся. Страшна мне!
Ягор. Марыся, больші адвагі! (Паўза). Сорам так казаць!
Уваходзіць афіцэр.
Афіцэр (ня бачачы Алесі і Ягора). Яны ісьці не пажадалі, казалі, што некага чакаюць! Ты ня ведаеш каго? (Паўза). Каго?
Ягор (рашуча). Яны мяне чакаюць!
Афіцэр (глянуў). Гэта хто?
Ягор. Не спазналі?! Нябожчык з таго сьвету!..
Афіцэр. Вучыцель!
Ягор. Я!
Афіцэр. Ага, так вось што значыць здрада! (Да Алесі). Зьмяя! (Кінуўся да іх).
