Гэта старонка была вычытаная
А лясьнічыя скачуць, насьмяхаюцца з Васіля, падаюць яму рукі і борзьдзенька прымаюць, як толькі Васіль памыкаўся ўзяцца за іх.
Рвануўся Васіль са злосьці на лясьнічых!
І пачуў Васіль лёгкасьць, як-бы ён павіс над зямлёю. Ён ціха апусьціўся, стаў лёгка, свабодна ўлазіць у нешта мяккае і халоднае. От як-бы затрымаўся… Чуў ён яшчэ, як лопнуў рэмень на яго стрэльбе, як улазіў уніз… болей нічога ня чуў Васіль.
Вецер сьпяваў яму цяпер «вечны пакой».
