— Зена… Ты самы блізкі мне чалавек… Ты мне — сястра… Будзь сьведкай… адна ты… толькі ты…
Ён на момант сьціхае, і ў пакоі зноў бяздонна раскрываецца тая жудасна-пустая цішыня. І потым у гэтай цішыні таемным заклінаньнем гучыць напружна-цьвёрды голас Аржановіча:
— Я прысягаю, што ўсе свае сілы, усё жыцьцё ахвярую на тую справу, якую рабіў мой настаўнік, мой бацька Андрэй Беразоўскі...
Зена ў раптоўным парываньні кідаецца яму на грудзі і плача нэрвовым надрыўным плачам.
У гэты момант чуваць ад уваходу званок. Аржановіч яе супакойвае:
— Я дзьверы замкнуў. Зараз пайду пагляджу, хто там такі.
Гэта прышоў Сьляпень. Пакуль яны з Аржановічам увайшлі ў кватэру, Зена ўправілася ўжо замкнуць габінэт і сядзела ў кутку — дзе менш сьвету — на выгляд зусім спакойная, з ціхім смуткам на твары.
Сьляпень сваёй вялікай энэргічна-рухлівай фігурай унёс у пакой цэлы віхор рэзкай сумятні. Яго вусны крывіла едкая саркастычная ўсьмешка — ён меўся, як і звычайна, гаварыць нешта няпрыемнае. Аржановіч, каб паскорыць выбух, запытаў:
— Што новага?
Сьляпень спыніўся прад ім і глыбокадумна ўпяў у яго свае зіркатыя вочы.
— „Уся справа ў бабе“, як сказаў мой прыяцель—вядомы вам Галакцёнак. „От нее все качества“…
Зена бязуважна азвалася з свайго кутка.
— Вы, Сьляпень, зноў у паход супроць жанчын?..
Сьляпень крута да яе абярнуўся.
— Я? Супроць жанчын? Золатка! Родненькая! Я жанчын люблю больш за табаку… Асабліва, калі з „натурай". „Натура“ — перш за ўсё…
Ён некалькі раз прайшоўся па пакою, потым раптам спыніўся і, сабраўшы ўвесь запас свайго сарказму, працягнуў:
— А ці ведаеце вы, чаму ня прыехаў на пахаваньне Беразоўскага Пражэня?
Яны, зразумела, ня ведалі.
— Я меў вялікі гонар толькі-што бачыць яго вельмішаноўную дружыну. Пражэня быў хворы. Зусім сур‘ёзна быў захварэў, цягаючыся з вёскі на вёску. І вельмішаноўная дружына, ведаючы гэта, ня толькі не паехала да яго, а нават не паведаміла нас… Чулі?.. А жанчын я, золатка, люблю, ня турбуйцеся. Асабліва, калі з „натурай“…
Зена памкнулася абараняць Пражэневу жонку.
— Можа ёй ня было часу, можа яна была чым-небудзь занята?
— Занята? Гэта абмежаваная сваім жаночым родам жанчына нічым ня можа больш займацца, апрача штодзеньненькіх камарыных романчыкаў.
— Вы, Сьляпень, надзвычайны пляткар…
Сьляпень падышоў да Зены, стаў перад ёй, заклаўшы рукі ў кішэні, і заківаў галавой.
