таньне, ці варта змагацца за жыцьцё, ці варта быць нават поэтам. Ён зноў хвалюецца, зноў нэрвуецца:
|
«Я усхвалёваны чагосьці, |
Поэта ніяк ня можа адказаць сабе на гэтыя пытаньні, ня гледзячы на тое, што
|
«Жыцьцё вакол цячэ з імпэтам, — |
Ён кажа:
|
«Ці варта сёньня быць поэтай? |
Зноў раздарожжа, зноў згублена мэта жыцьця. Спрабаваўшы ісьці па некалькіх шляхох, пабыўшы ў горадзе, паспрабаваўшы гарадзкое жыцьцë, перапалохаўшыся яго шуму, поэта зноў паварочваецца да любае вёскі. Бурлівае гарадзкое жыцьцё, шпаркае будаўніцтва ня вылечылі поэту, не разагналі яго невядомага суму. у яго зноў імкненьне ў палі...
|
«Сумна тут, у мурох, да адчаю. |
У поэты цяга назад, зноў цяга да перажытага. Ён сам сябе стараецца разьвесяліць, стараецца пацешыць мінулымі днямі, бярозамі, вясной.
|
«Ня журыся, таварыш Кляшторны, |
Вось гэты блукаючы вобраз, які не знаходзіць месца ў нашай рэчаіснасьці, які часта выходзіць за межы яе, якога не здавальняе жыцьцё наогул: не здавальняюць муры, не здавальняе прырода, чужая бязьдзейнасьць, блуканьне — характэрным зьяўляецца для ўсей творчасьці поэты Т. Кляшторнага і асабліва для рэцэнзуемага зборніку «Ветразі».
Гэты вобраз ёсьць адбітак псыхо-ідэолёгіі тэй часткі сялянства, якая ня ўсілах была ўспрыняць ідэі Кастрычнікавай рэволюцыі, якая не змагла зьмірыцца з высунутай рэволюцыяй новай грамадзкай формай жыцьця. Гэты пласт сялянства ня у сілах быў пераламаць свае індывідуалістычныя погляды і ўласьніцкія тэндэнцыі, ён разьбіўся аб соцыялістычныя тэндэнцыі, аб соцыялістычную форму грамадзкай гаспадаркі, якую высунула Кастрычнікавая рэволюцыя.
Разьбіўшыся аб новае жыцьцё, адчуваючы, што стары ўклад жыцьця ўстунае месца новаму, і не зразумеўшы дынамікі гэтага новага жыцьця, гэты пласт сялянства ўпадае ў пэсымізм, губляе пуцявіну жыцьця, губляе сэнс яго. Ён (гэты пласт сялянства) кідаецца на розныя шляхі, але нідзе не атрымоўвае сабе адказу, нідзе не знаходзіць сэнсу жыцьця і тады ставіць перад сабой пытаньне:
|
«Мо' і жыць ня трэба і ня варта? |
Псыхоідэолёгію вось гэтага пласту сялянства поэта Т. Кляшторны ў сваёй творчасьці выявіў у дастатковай паўнаце.
Усе компанэнты яго творчасьці цалком накіраваны менавіта на выяўленьня вось гэтай псыхо-ідэолёгіі, гэтых соцыяльных поглядаў.
Калі прасачыць яго параўнаньні, яго эпітэты, мэтафары, слоўны матар'ял, то яны цалком компануюць з агульнай накіраванасьцю ўсяе творчасьці поэты, яны знаходзяцца ў цесным адзінстве і пакіраваны на адну мэту. Яго эпітэты, мэтафары, параўнаньні гучаць разьдзіраючым нутро сумам, ледзяным холадам, нявызначаным настроем, атручанай бядой.
