Вельмі цяжка сустрэць з надрукаваных твораў поэты Т. Кляшторнага, у якіх бы чытач ня сустрэў падобны да такіх параўнаньняў, метафар і эпітэтаў як: «наліў жанчыне віна і атруты», «чорная магіла, бяду разбаўлялі атрутай, «халодная сьмерць, павісла туга», «белая здань», «журацца сосны», «пануры дах», «бяскрайняя жуда», «чорная спадчына, «чорныя сьляды», «сьцежкай чорнаю», «плачуць клоны». «атруцім жальбу», «чарней ад сажы», «халодны кольт на вуліцы пустой аледзянеў», «стомленая ціш», «чорнае паліцы», «глухое неба», «як труна», «аледзянела чорнаю расою» і г. д.
З мастацкага пункту гледжаньня мы можам разглядаць поэту Т. Кляшторнага, як здольнага мастака, які шчыра паказаў нутро тэй соцыяльнай групы, якая вызначыла самога поэту.
Куды накіруецца ў далейшым творчы вобраз поэты, гадаць цяжка. Магчыма гэты вобраз пасвойму сальлецца з нашай сёньняшняй рэчаіснасьцю, магчыма ён з затоеным нутром, з невядомым сумам будзе блукаць і далей, а магчыма ён актыўна будзе імкнуцца да мінулага. Аб далейшым яго шляху пакажа далейшая творчасьць поэты. Зараз жа мы можам сказаць, што творчасьць Т. Кляшторнага, а ў прыватнасьці яго апошні рэцэнзуемы зборнік «Ветразі», зьяўляецца ў поўнай меры шкодным для нашай сучаснасьці. Тыя пэсымістычныя настроі, тыя недаверлівыя ідэі да нашага шпаркага соцыялістычнага будаўніцтва, якія выяўляюцца ў гэтым зборніку, ніякім чынам не саўпадаюць з ідэямі рабочае клясы, з ідэямі ўсіх працоўных наогул.
Творчасьць Т. Кляшторнага (паўтараем) мае толькі тую каштоўнасьць, што яна зьяўляецца досыць поўным матар'ялам для вывучэньня псыхоідэолёгіі пэўнай соцыяльнай групы сялянства.
С. Куніцкі
