Пакуль воли няўбачу над роднай зямлйой,
Циж бы радасцяй песни азвацца магли,
И пакуль буду бачыць як плачэ брат мой,
Мне праўдзивага шчасця не знаць на зямли.
Шумиць вецер, листы абивае з бяроз,
Абламляе гальйо, не цярпиць и гудзиць.
Хто смяецца са слйоз, сам прычынай тых слйоз,
Хто няўмее будзиць, сам за то крэпка спиць,
Прэч з дароги, мужык, абарванец лихи!
Што? паноў не пазнаў из двара ты сваих?
Ну, хамула, на бок, а што вышаў сухи…
Чорт ляциць и крычыць и нивэчэ ўсйо, ўсих.
|}
|
С пралйотных думак. Па жыцйовай, па цярнистай |
