Калі ўжо Каа не палюбіць каго-небудзь, дык здолее падкусіць так, як ніхто ў Джунглях. Толькі можа адна Багіра магла б параўнацца з ім у гэтай справе.
Ён паплыў уніз па рацэ і супроць Скалы знайшоў Фао і Акелу, якія прыслухоўваліся да начных гукаў.
— Шшш, Сабакі! — весела крыкнуў ён. — Дхолы прыйдуць уніз па рацэ. Калі вы не баіцеся, вы можаце забіваць іх на мялізнах.
— Калі яны прыйдуць? — спытаўся Фао.
— А дзе маё Чалавечае Дзіцянё? — дадаў Акела.
— Яны прыйдуць, калі прыйдуць, — адкэзаў Каа, — пачакайце і ўбачыце. А што да твайго Чалавечага Дзіцяці, ад якога ты ўзяў слова і паставіў яго перад Смерцю, дык ён са мной, і калі ён яшчэ не мярцвяк, то гэта не па тваёй заслузе, аблезлы пёс! Чакайце тут Дхолаў і дзякуйце за тое, што Чалавечае Дзіцянё і я змагаемся на вашым баку.
Каа зноў кінуўся ў раку, вярнуўся ў цясніну і зірнуў угару на лінію скал. Там мільганула галава Маўглі, потым пачуўся свіст, услед за гэтым у ваду плюхнулася цела і праз хвіліну хлопчык зноў адпачываў у абдымках Каа.
— Дрэннае месца для бегу там наверсе, — сказаў Маўглі. — Усюды хмызняк ды глыбокія ровы, а ў іх паўнютка Маленькага Народу. Па берагах гэтых роваў я палажыў некалькі вялікіх каменняў. Калі я пабягу, я скіну іх нагамі, і раззлаваны Маленькі Народ хмарай падымецца за мной.
— Гэта чалавечыя хітрыкі, — сказаў Каа. — Ты вельмі мудры, але Маленькае Племя і так заўсёды лютае.
