ГРАМАТА ПАЛАЧАН У РЫГУ 1465 Г. — „Русско-ливонскіе акты“. Карскій, „Бѣлоруссы“, т. І.
ГРАМАТА ПОЛАЦКАГА НАМЕСЬНІКА МІХ. АЛЕХНОВА РЫЖСКАМУ БУРМІСТРУ 1465 Г. — „Русско-лив. акты“, № 250, бал. 203–204. Карскій, „Бѣлоруссы“, т. І.
„ТРІОДЬ“ 1466 Г., ПІСАНАЯ Ў ГОРАДНЕ. СПБ. Публ. бібл. F. І. 125. Соболевскій, „Палеографическіе снимки ХІI–ХVII ст. СПБ. 1901.
Аб каралі Андрэю гл. ніжэй, пад 1489 годам („Четья“ 1489 г.).
СУДОЎНІК КАРАЛЯ КАЗІМІРА ЯГАЙЛАВІЧА 1468 Г. Рукапіс у Румянцаўскім музэі, № 232. Першы раз лацінікай надрукаваны ў Дзялыньскага (1492 г.), 36, а затым — у „Актахъ Зап. Россіи“, І, № 67 (Рукапіс ХVІ стаг., Кормчая; судоўнік у канцы рукапісу).
Судоўнік гэты быў выданы ў Вільні в. кн. Літоўска-Рускім (крыўскім) Казімірам 29 лютага 1468 году. Захаваўся ў некалькіх рукапісах ХV ст.
Судоўнік пачынаецца гэтак:
„Казимиръ Божьею милостью король польскій, велики князь Литовски и Руски, княжа Пруское и Жомоитскій и иныхъ, чинимъ знаменито симъ нашимъ листомъ, хто на него посмотритъ, или чтучи его услышитъ, ижъ мы, съ князьми и съ паны Радою нашего Великого Князьства Литовского и съ всимъ поспольствомъ погадавиши, урядили есмо такъ".
Далей ідзе выклад артыкулаў. Найбольш гаворыцца тут аб крадзежах, у стасунку да якіх праводзіцца аснаўны погляд, што
„над злодѣемъ милости не надобѣ".
Асобна гаворыцца аб карах на канакрадаў:
„А которыи хотя первое укралъ, а коньская татьба, коня укралъ, а съ лицомъ прыведутъ, того узвѣсити“.
Знахараў, схопленых на крадзежы, пры допытах мучылі, лічучы іх чараўнікамі, якіх бытцам бароніць нячыстая сіла.
„А коли тать дасться на муку, а зѣліе зная, а знаки будуть добрыи на него, сокъ высочить, а будеть первѣй того крадывалъ, а любо мучиванъ, а и свѣдомо то будеть околицы: ино того зѣлейника, хотя не домучаться, ано его обѣсити“.
Наагул, зладзейства крэпка каралася:
„А коли чии паробки украдуть што у кого… коли первое украдеть ино его не вѣшати, а заплатити бондою его; а не будеть бонды, ино осподар его за него заплатить, а паробка сказнити и пробити (паставіць кляйно); а коли имѣть часто красти послѣ того, а выше полукопы, ино паробка узвѣсити“.
