ней: ӥ котории о(т)вели на(с) пѣніе пойте на(м) о(т) пѣсней сионовы(х):… дочко вавилон(ь)ска зла блг(с)внъ которыи въздае(т) тобѣ въздание(м) твоимъ яко възд(а)ли есте намъ: блгсвнъ иже держати буде(т) и розбие(т) младенца его оли(ж) о камен)“.
З кнігі Рут:
„И рекла рутъ маавитенка къ нааміи поиду н(и)нѣ на поле и съберу колосье затымъ оу кого жь наиду милость во очью его и рекла еи по(й)ди дочко: й пошла и пришла й збирала в поли за жатци й пригодилася пригода ее ролья поля боазового иже о(т) роду елимелехового: ажно боазъ приходить о(т) бетлегема й реклъ женцомъь адонаи с вами й рекли ему бл(с)ви тя адонаи: й реклъ боазъ детине што стоить на(д) женьци чия молодица се: й о(т)каза(л) детина то“.
Эстыр:
„И было въ днехъ ахашверошовы(х) тотъ то ахашверошь и(ж) пр(с)утвова(л) о(т) индіи до муриновъ се(д)мь и 20 и 100 земль: въ днехъ оны(х) осѣ(д)шу црю ахашверошу на столци цр(с)тва своего и(ж) въ шушане гра(д): в лѣто третее цр(с)твуючи ему вчини(л) пиръ вси(м) бояро(м) своимъ й холопьи своеи, войску пер(ь)скому й мадайскому столечнико(м) и бояро(м) земьски(м) пере(д) собою“…
Пераклад быў зроблены не пазьней пачатку ХV ст. Ужываньне народнай крыўскай мовы ў сынагогах спрычынілася да таго, што жыдоўская вера пачала шырыцца паміж хрысьціянамі; гэты рух вядомы ў гісторыі пад найменьнем сэкты жыдоўствуючых.
У другой палове ХV стаг. (1471 г.) сэкта гэта перакінулася ў Вялікі Ноўгарад і Маскву, дзе была сустрэчана спачатку прыхільна, а пазьней нішчана з нячуваным фанатызмам. У кнізе „Сказанія о новоявившейся ереси Новгородзких еретиковъ“ Іосифа Волоцкого, маецца мейсца, з якога відаць адкуль сэкта прышла ў Ноўгарад.
„Быў у тые часы жыд, іменем Схарыя, і гэты быў д’явалаў сасуд і выўчан усякаму зладзейству, чарадзейству і чарнакніжніцтву, звездазаконніцтву і астралогіі, жыў у горадзе Кіяве, ведам быў тады істнуючаму князю званаму Міхайла, сыну Александраву, праўнуку Вольгірдаву (князь Міхайла Олельковіч, намеснік караля Казімера) і гэты князь Міхайла ў 1471 г. прыйшоў у Вялікі Ноўгарад, у дні княжэньня вялікага князя Івана Васілевіча; і з ім прыйшоў у Вялікі Ноўгарад жыд Схарыя.
І той сьпярша спакусіў папа Дзяніса і ў жыдоўства ўвёў. Дзяніс прывеў да яго пратапопа Аляксея… пасьляж прышлі з Літвы іншыя жыды: Шмойла Схаравей, Масей Хануш“.
Бяручы пад увагу, што сэкта жыдоўствуючых у сярэдзіне ХV стаг. даходзіць свайго росквіту ў вялікім княжстве Літоўскім, а ў трэцяй чверці ХV стаг. перакідаецца ўжо ў вялікі Ноўгарад і Маскву і што жыдоўствуюыя, паводле іх слоў, мелі ўсе кнігі сьвятога пісаньня, перакладзеныя на крыўскую мову, бо гэтым яны дакаралі іншым верам, то трэба думаць, што гатовыя пераклады кніг сьвятога пісаньня сэкта жыдоўствуючых мела ўжо не пазьней пачатку ХV стаг.
