таса). Пададзены тут абразок зьяўляецца копіяй іконы Сьв. Сафіі полацкай, акром подпісу ўнізе „попъ“ і нечытэльных знакаў, якія чытаў Лелевэль „попъ ананій“. Гэта ікона саўсім аднолькава са старой іконай „Св. Сафіі полацкай“ якую я бачыў ў Спаскім манастрыры ў сьвятара Чэрэпніна ў Полацку, акром, ведама, верхняга наўкольнага надпісу, дзе гаворыцца для каго была роблена паданая тут копія.
Унізе ад Хрыста ідзе група хрысьціян, да іх падходзяць пагане, с права с працягнутымі рукамі, да чаш вечнага жыцьця. Злева, ўнізе, сядзяць паганскія сьвятары с пустой лагой і нейкімі маскамі.
Надпісы на іконе; зьверху:
„Софеи премудрость Б(о)жіа вроблена повеленемъ бл(а)говерне кнзя Ѳедора ивановіча ярославча“. (Турава-Пінскага†1535).
Соломон: „Премудрость созда собѣ храм и утверди столпъсем“.
Патрыарх: „Рабъ іис …а подателиа жівотоу веч“…
Наўкол Хрыста: „Заклая своя жертовная черепа поча… совеи вино уготова“.
Ўкруг Маці Божай: „Иже от века утаенное и ангеламъ неведомое ма… н… не… с…мво“.
Пад сямі анеламі ўверсе. Рад першы: „переві. сты д(у)хъ. рекоше с(ы)не. Другі рад: созда богъ. завістюя. яко б(о)гъ есть“.
ЕВАНГЕЛЬЛЕ 1520 ГОДУ. Перах. у Віленскай Публ. бібл., № 35. Крыўскае (беларускае) паходжаньне яго відаць ужо з допісу:
„В лѣ(то) (7028)… написана бы(с) кніга сіа. нарицаемаа ева(нге)ліе, тетро. при велик(ом) короле Жикгимонтѣ, і при еп(іско)пѣ Іони вл(ады)дцѣ тоуро(в)ско(м) и пинско(м) и при кн(я)зѣ Фе(д)ори Ивановичи Ярославичя. повелѣние(м) хр(и)столюбива(го) моужа раба б(о)жіа Семиона Батыевичя Рака… А писалъ дья(к) мно(го)грѣшныи ра(б) б(о)жіи Савастіанъ Авраамови(ч) и(же) в Нобли“ (Пінскага павету).
ЗБОРНІК ХVІ СТАГ. Да ХІХ стаг. належаў Супрасльскаму манастыру. Гэта быў рукапіс у адну чацьвёртую аркуша, пісаны на грубой васкаванай паперы (бамбіцыне) чыстым і ясным характарам пісьма ХVІ стаг. Яго перапісваў 1520 г. сын сьвятара Грыгорый Івановіч па загаду князя Сімеона Іванавіча Одынцевіча, як аб тым сьведчыць ўласнаручны подпіс у канцы рукапісу. Даніловіч з гэтага зборніка, ў лацінскай транскрыпцыі, выдаў у 1823 годзе „Latopisies Litwy i kronika Ruska“.
ФОРМА ПРЫСЯГІ ВЯЛ. КНЯЗЮ ЛІТОЎСКАМУ, КАРАЛЕВІЧУ ЖЫГІМОНТУ-АЎГУСТУ на Віленскім сойме ў 1552 г. Сьнежня 4 дня. — „Акты, относящ. къ истор. Зап. Рос.“, т. ІІ, СПБ., 1848 г. Увага № 90.
„Обираемъ собѣ и беремъ господаремъ на вѣчные часы господаря своего прироженого сына, е. м. королевича Жикгимонта, на великое князьство Литовское, и маемъ е. м. вѣрнѣ и справедливѣ служити, мы сами и дѣти наши, а мимо е. м. королевича Жикгимонтаиного господаря не маемъ собѣ искати, ани обирати… А мы, воеводове и старосты и горододержцы, тые замки маемъ къ рукамъ е. м. королевича Жикгимонта держати, и мимо е. м. иному никому не поступовати“…
