з гусулам[1] за пажыткі Пану Богу хвалу даваць а ў хваробе
і ў прыгодах удзячне і цярпліве быць. То споўніј
розум. Розум няјест у чалавека душа, ані шлунак,
ані сустаў ніјакіј јест. Межы душы і межы суставаў
у чалавека розум; у Пана Бога јест усьціваја (!) і харошаја
рэч розум. Хтобы пытаў: „Пан Бог ці (!) можа такују моц-
вялікасьць учыніць, јак сам јест?“ Адказаць на то трэба
з вялікім страхам з наукі і зь (!) вялікім розумам, можаш
так адказаць: „Мог бы Пан Бог такују моц учыніць
|-
|style="vertical-align:top; text-align:left;" | 136b
|јако сам, але няхоча сабе роўнага ніколі мець, бо і вырак Божыј
і цітул јест, так Пан Бог пішаць, іж јест ја Бог адзіныј, нікому
няјест роўныј ані да мяне няјест роўныј, прато сабе роўнага
нехачу мець на векі вякоў“. У Каране так піша: Пан Бог рэк: „Ја Бог
з ласкі і з волі маејеј боскај дају радасьці людзем, многа
пажыткаў добрых і многа дају радосных пацех раскошных,
дају многа людзем; з волі і прапушчэня мајго жаласьцяј
вялікіх і прыгод, шкод, упадкаў, — то ўсё з волі мајој
Божај станавіцца, јак ја Бог хачу, так маје быць. Прато
вырак мој Божыј јест: каму ја што дам: пажыткі, радасьці,
пацехі і за тоје хто бы мне Богу хвалы і падзякі нячыніць, а
каторым
людзем Пан Бог жалі і прыгоды, смуткі дам і прапушчу з волі мајој
Божај, чалавек-бы цярплівасьць ня меў, тыја людзі абоје няхај
сабе іншага Бога ішчуць, ја ад іх адракајуся. Јашчэ
піша ў Каране, патвяржајучы: „Чалавеча кожныј, ведај пеўне што
сь цябе волас адзін нязыјдзе бяз волі мајој Божај, такжа
із дзерава (!) ліст неспадзе бяз волі і бяз ведамасьці мајој Божај,
|-
|style="vertical-align:top; text-align:left;" | 137a
|то ўсё за воляј і за ведамасьцяј мајеј Божај, јак тож
душа із чалавека за воляј мајој Божај выјдзе, бяз волі мајој
Божај нігдзе сьмерці нет. Гдзе воля маја і суд каму прыјдзе, нігдзе
няскрыјесса і неўцячэ пеўна. Пан Бог рэк: „Усялякіј грэх, калі
чалавек учыніць, вялікаја атрута јаму самому тој грэх; на помач
і лякарства тых грахоў — кајата і пакута, бо чалавек гдзе грэхъ учыніць,
потым абачыць зараз гэты грэх, пакајецца, жалује таму учынку
ліхому, што чыніў, Пан Бог з ласкі свајеј адпусьціць. Јашчэ
Пан Бог рэк учынкі добрыја спасёныја чыніць „каторыја удзячныја
мне Пану Богу, тыја чыні“, увесь грэх зыідзе у чалавека з ласкі Божај.
Хто-бы меў веру мусульманскују, да-
знаўшы, прыняць сабе за учня[2], трэба у граху свајім чыню-
шчым: кајаціся, іман[3] знову перапець, мусульманінам застаць.
