многы(х) тысящь лѣ(т). что ся в земля(х) стати маеть, та еи моу(д)рость е(и) от б(о)га дана. и знаема бѣяше“.
Апісаўшы яе зьверхны выгляд, аўтор повесьці апавядае аб падарожы Сыбільлі да Саламона з мэтай пераканацца аб яго мудрасьці і пышнасьці двара. Пасьля дотыку да адамавага дрэва, якое ляжала на падворку ў Саламона, спагаілася яе гусіная нага. Прароцтва яе аб Хрысьце і распашырэньню хрысьціянства; аб сканчэньні сьвету „по четырьнадесяти(х) сте(х) лете(х) по х(рысто)ве нароженїи“, што папярэдзяць рожныя ўтрапеньні і навалнасьці паміж людзей. Прыватныя прапаведні аб пануючых асобах. Закі на небе пры сканчэньні сьвету:
„и все конець во(з)мет. и едини праве(д)ніи. не погиноу(т). тїи съ господе(м) б(о)го(м) в ра(до)сти боуду(ть)“.
Такім чынам у гэтай повесьці знаходзім перапрацоўку некалькіх біблійных і апокрыфічных пагудак: аб царыцы Саўскай, аб дрэве крыжовым, аб сканчэньні сьвету і аб знаках прыходу Антыхрыста. Сюды далучаны яшчэ прароцтвы Сібільляў.
Мова повесьці занячышчана царкоўна славянізмамі і крыху полёнізмамі.
КРУГАКОЛЬНАЯ КАРАЛЕЎСКАЯ ГРАМАТА 1548 Г. АБ ЗАБАРОНЕ ЖАНКОМ ЎСТУПАЦЬ Ў СУЖЫВЕЦТВА З ЖЫДАМІ, ТУРКАМІ І ТАТАРАМІ. Надрукавана ў Грыгаровіча „Бѣлоруск. арх. древн. грам.“ ч. ІІ, бб. 147–148. „Акты, отн. къ истор. Зап. Рос.“, т. ІІІ, бб. 20–21.
Жикгимонтъ Августъ, Божьею милостью король Польскій, великій князь Литовскій, Рускій, Прускій, Жомоитскій, Мазовецкій и иныхъ, княземъ, паномъ, и воеводамъ, старостамъ, державцамъ, намѣстникомъ, тивуномъ, кнегинямъ, панямъ вдовамъ, бояромъ и дворяномъ нашимъ, воитомъ, бурмистромъ, радцамъ и всимъ мѣщаномъ, и подданымъ нашимъ, и тежъ князьскимъ и панскимъ духовныхъ и свѣтскихъ. Присылалъ до насъ князь Павелъ, бискупъ Виленскій, повѣдаючи о томъ, ижъ дей по мѣстѣхъ и дворѣхъ нашихъ и имѣньяхъ вашихъ, промежи васъ подданыхъ нашихъ, многія невѣсты мужовъ своихъ опускаючи своее воли вживають, и не въ законѣ мѣшкають, и, будучи хрестьянки, зъ Жиды, съ Турки, съ Татары живутъ, чужоложства и иншіи збытки чинять; которыи дѣй дѣти ихъ они зъ собою беручи у вѣру свою хрестятъ; которых дей передъ тымъ завжды, за таковыи ихъ выступы и вчинки, черезъ служебника его милости было имано и до казни и каранья его давано. Къ тому дей многіи съ подданыхъ нашихъ мѣщанъ Виленскихъ, то есть, ремесленики, золотари, слѣсари, ковали, и тежъ крамники, кравцы и шевцы, закону Рымского, крамы свои роскладають и продають, а иншіи ремесленики въ дни святыи робять, недѣли и никоторого свята въ почстивости не мають: которыхъ дей передъ тымъ такжо за то было имано и до казни его милости давано: и такъ абыхмо и теперь росказали таковыхъ карати. — Про то, которыи бы были люди роспустныи и своевольныи, и таковыи злыи вчинки и своеволенства пополняють, а водлугъ закону хрестьянского вѣры Римскоѣ мѣшкати и заховыватися не хочуть, мы росказали и дали моцъ тому
