ся вчилъ днь и но(ч) и буде(т) яко дерево саженое ведле во(д) текущи(х) которое(ж) дасть ово(ц) свой ча(с)у своего а листъ его не впаде(т) и все штоко(л)ве и вчини буде(т) ему поспева(л) не та(к) же вже грешные не та(к). але яко поро(х) которо(г) по(д)носи(т) ветръ отъ земли. для то(г) и не повстану(т) оупора(д)у справе(д)ливы(х). бо ведае(т) г(с)дь дорогу справе(д)ливы(х). дорога злосниковъ загине“.
„ПРОТИВ ПОВЕСТИ НИНЕШНИХЪ БЕЗБОЖНЫХЪ ЕРЕТИКОВЪ, што поведают не молитися ангеломъ, ни апостоломъ, ни пречистой Богородици и ни которому светому, а ни всемъ светым; а ни закона хрестянского не исповѣдаютъ, ни апостольского учения, и всех святых святителеи и преподобных отец, и уставы законных отлагаютъ“.
Зборнік канца ХVІ ст. які прыналежыць Ф. Тэрноўскаму (перадрукаваны ў „Архивъ Ю. З. Р.“ ч. І, т. VIII, бб. 3–44). Рукапіс гэты быў раней у Супрасльскім манастыры, бо ў ім, між іншымі, знаходзіцца ліст С. Кімбара, ігумена гэтага манастыра. Акром таго, па зьместу, зьяўляецца дапаўненьнем да іншых сьпісаньняў, паўстаўшых у гэтым манастыры супроць лютараў. Гэта праўдападобна адповедзь на кнігу Буднага „О оправданіи грѣшного чоловѣка предъ Богомъ“.
