У крыўскім тэксьце маюцца мейсцы пісаныя па польску. Аўгор гэтай кнігі сам уніят, што відаць с прадмовы:
„Многіе найдуются таковые, чытателю хрестіяньскій, которые, не вѣдаючы кгрунту истности самое, звыкли подъ часъ и добрые речы ганити, яко напрыкладъ, ото згода и единость светая, которую мы прыняли есмо съ паны Рымляны, братьею нашою, знаючысе быти дѣтьми единое матери нашое светое католическое церкви, поневажъ зъ единого насѣня Духа Светого породилися есмо. И даютъ нѣкоторые прычыну, ото тую, ижъ Рымляне, яко въ артыкулахъ вѣры светое, такъ и въ церымоніяхъ церковныхъ далеко суть розни отъ светое Восточное церкви. А наконецъ смѣютъ нѣкоторые и то мовити, ижъ зборы евангелицкіе бліжшие суть вѣрѣ и церымоней церкви Восточное съ церымоніями своими, анижли Рымляне. Што еслиже естъ правда пущаю то уваженью каждога человѣка хрестіанского, который якоежъ кольвекъ баченье маетъ: а ижъ то не суть речы такъ скрытые и вельце трудные которыхъ бы и найпростшый порозумѣти не могъ. Жалемъ такового заслѣпѣнья нѣкоторыхъ будучы порушоный, не сегаючы глубокихъ речей, бо бы не малые книги о томъ быти мусѣли, гдѣ быхъ все по дастатку мѣлъ выписовати, — ото иле накоротшей быти могло, собралемъ нѣкоторые челнѣишые артыкулы вѣры, сакраментовъ и церемоней обое церкви, такъ греческое, яко и Рымское, на которыхъ кгрунтъ и самая истность належитъ“.
У кнізе роўнарадна разглядаюцца абрады і таімствы грэцкай і рымскай цэркваў і даводзіцца ачавістая праўда, што яны блізкі адны другім. Дзеля гэтага няпраўду:
„смеють нѣкоторые и то мовити, иж зборы евангелицкіе ближніе суть вѣрѣ и церымоней церкви Восточное съ церемониями своими, анижли Рымляне“.
Кажучы аб Флёрэнтыцкай уніі ён заўважае:
„… але наша Русь тотъ соборъ светый листрыкійскимъ называютъ, и якуюсь баламутню и небылицу о томъ соборѣ недавно въ друку выдали. На то вже достаточный отказъ маютъ, тамъ и руками правды дощупатися могутъ“.
Асабліва дастаецца Зызанію:
„Не всѣмъ же, откуль новый теологъ а старый баламутъ Стефанко Зизанія тое выдралъ, и написалъ въ своихъ книжкахъ, ижъ Христосъ теперъ, сѣдечы на правицы Бога Отца своего, вже не ходотайствуетъ о насъ, противъ ясному писму апостольскому и противъ всимъ светымъ богоноснымъ отцемъ церкви Восточное и Латинское. И такъ тою проклетою ересю своею, еще не слыханою, Русь поблазнилъ, же его книжкамъ баламутнымъ лѣпѣй, нижъ евангеліи, вѣрятъ“!
На іншым мейсцы (гл. „Пам. полем. лит. въ Зап. Руси“, СПБ. кн. ІІ, б. 182) раскрывае псэўдонім Зызаняга, называючы яго „Стефанко Куколь“.
Як прынялі праваслаўныя „Гаръмонію“ найлепш схарактэрызавана ў „Перастрозе“:
„тое, што первей въ нашей церкви ганили, згола, всѣ нашы церемонѣи и вѣры вызнанья и сакраменты, тое все южъ хвалятъ, только же быхмо папежа за голову прызнали“.
