Калі ідзе такое адступніцтва ад усходнай царкы вінавата ў гэтым і духавенства, якое пры помачы золата і серабра уварвалася ў Божы дом; адны с корчам, іншыя з двароў і ваяцтва ды падатковых урадаў, без ніякага прыгатаваньня.
Дзеля гэтага плача царква:
„Гора мне паручанай нядбадым наймітам, гора мне аддадзенай на апеку ненасытных лачнікаў… Блюзьніцелі а не вучыцелі, гасіцялі а не сьвяціцялі, круцялі а не пастыры, архібыдлятнікі а не архібіскупы, вы пераступілі закон волі божай, засьляпілі душы праклятай мамонай сьвету гэтага“.
Далей царква пераконывае тых, якія ў жыцьці ёсьць карчмарамі і купцамі, ў размове невукамі, ў абходжаньні аблуднымі лісіцамі, а ў паступаньні лютымі воўкамі.
Соль кніжкі ў напамінаньні адступіўшых ад усходнай царквы. Царква, як маці прамаўляе да сына:
„Няхай парушыць цябе сыноўскае пачуваньне да тваей маці, няхай праразіць тваё сэрца той такі горкі плач, каторы прабіваецца праз самае неба, маё ўдыханьне і галасьба; пацеш мяне, дзеля Бога, прашу цябе, сыне, пацеш у гэтым маім горы, бо я ад самай маей моладасьці не пераставала цябе цешыць. Абатры сьлёзы з вачэй маіх тваім апамятаньнем і паваротам, бо я не давала табе плакаць ў годы твайго дзяцінства. Астань, сыне, пры сваей маці ў старасьці, бо кожды Богам пракляты, што пакідае яе чынам ці словам; ушануй мяне, а будзеш мець благаславеньне ад Навышняга. Не давай прычыны каб праклінала цябе твая маці, бо матчын праклён вывяртае з асноў домы сыноўскія“.
