„О которыхъ трехъ скиніяхъ прав. хр., и я недостойный зъ любовію Вашею за ласкою и помочью Божею, побесѣдовати, а въ той бесѣдѣ троякое преображене, або премѣненье души истиннаго христіанина (въ которомъ ся тежъ скутки тыхъ трехъ преднѣйшыхъ богословскихъ цнотъ, вѣры, надежды и любове, отчасти выражати и оказовати буду) уважати умыслъ предъ себе взявши: прошу въпродъ того нстиннаго свѣта просвѣщающаго всякого человѣка градущаго въ миръ“…
Выясьняючы мысьль аб пераабражаньні душы чалавечай аўтор пашляхам датыкае догматаў праваслаўнай веры і адрожненьняў яе ад каталіцтва і протэсганцтва.
Хочучы ажывіць сваю прамову, прамоўца ўцякаецца да рожных рыторычных фігур, асабліва часта да пытаньняў і размоўнага ладу:
„Не вѣдаешъ Петре и самъ што мовишъ, естесь бо вѣмъ пиянымъ, упоила тебе една тая, которое скоштовалъ, премирное оное славы, и небесное солодкости, капля, але тя твой Панъ до самого несмертелное роскоши жродла взываетъ: которого не доступишъ, если по вкушенію тое теперѣшнее солодкости, яблока крестъного не скоштуешъ“…
Гэткія звароты магчымы і да не жывых рэчаў:
„О мѣсто презацное, о мѣсто преславное, лѣпшій естъ день единъ мешканя твоего, а нижъ тысеча лѣтъ, по томъ непевномъ и бурливомъ мору, жекглованя. О граде великого царя, Іерусалиме небесный, который естесь маткою всѣхъ насъ: о отчизна наша милая и пожаданая; о доме утѣхи“.
Другое казаньне — на Усьпеньне — мае на мэце выслаўляньне Богамаці. Прамоўца прызнае сваю слабасьць перад вялікім заданьнем:
„Ачъ колвекъ, вѣмъ то добре, ижъ не только мой тупый розумъ, мѣлкій довътипъ, слабая сила и не оумѣстная вымова, подолати тому, жадною мѣрою, не можетъ; але и вси наймудрѣйшіи философи, и найвымовнѣйшіи красомовцы и вѣтія если быся о то (силамъ своимъ оуфаючи) покусити хотѣли, яко рыбы безгласны, застати бы мусили; если бо вѣмъ неподобна человѣку мнозство звѣздъ зличити, высоту небесную змѣрити и глубину морскую изслѣдити: далеко неподобнѣйшая, мнозство похвалъ, высокость славы, и глубокость невычерпаемыхъ даровъ пречистое и преблагословенное Владычицы нашея Богородицы присно Дѣвы Маріи словы зличити, мыслю огорнути, и розумомъ достигнути“.
Але прамоўца адважываецца ўсё-ж такі выхваляць яе і выклікае:
„Щасливи, которые откровеннымъ лицемъ (яко сынове дня и сынове свѣта), на тую славу твою смотратъ; щасливи, которые, зъ обфитости пребогатыхъ добръ твоихъ, нищету свою наполняютъ; щасливи которые въ невымовной сличности и оздобе твоейся кохаютъ“…
Сучасьнікі за яго вымову лічылі Лявона Карповіча падобным Златавусту, як аб гэтым гаворыцца ў прывітаньні Пятру Магіле, пасьля звароту яго ў 1633 годзе с карунаційных урочыстасьцяў. Захары Капысьценскі кажа аб Карповічу: „мужъ богодухновенный, въ языку греческомъ знамените бѣглый, оборонца благочестія“ (Русск. Истор. бібл. ІV, 913),
