Казаньне выражае шчырае пачуцьцё жалю с прычыны сьмерці такога вызначнага чалавека, як Л. Карповіч, каторы многа зрабіў для падтрыманьня праваслаўя ў Вільні і нават пацярпеўшага за веру; праслыўшага сваей добрасьцю і справядлівым жыцьцём.
Гэткая была агульная апінія аб Карповічу: „айцом і сьвятым мужам“ называе Карповіча і Апанас Філіповіч у сваім „Дыярыушы“ („Русск. Истор. библ.“, ІV, 89).
ЛЯМЕНТЪ У СВѢТА ОУБОГИХЪ, На жалосное преставленїе Святобливого: а в обои Добродѣтели богатого Мужа, въ Бзѣ Велебного Г(с)дна отца Леонтїа Карповича, Архїмандрїта общїа обители, при Цркви сошествїя Стго Дха, Братства црковного Віленского Прав: Греч: в Вїлнѣ, в Друкарни Братской. Лѣта 1620“. У 4-ку, 27 лістоў або 54 балоны друку.
„РЕГУЛЫ ІОСАФАТА Архіепіспа Полоцкого списаны для презвитеровъ“. (Ў сабраньні архіеп. Паўла Доброхотова Рас. Акад. Наук, ў зборніку „Процессъ канонизаціи Іоасафата Кунцевича“). Рэгулы зьмяшчаюць навукі для парохаў:
„Найпреднейшая ест повинность ведати кождому священникови то все што се тут описаломъ и умети дати справу такъ о семи тайнахъ стыхъ яко и о всѣх тых околичностяхъ, которые се тут выписали. Священницы мают прикладомъ живота своего побожности людей учити, бо жывот побожны священнически ест казанемъ потужным людем простым, мают се споведати каждыи духовникови своему од Архиепископа назначоному яко найчастей“.
