яко и въ Московскихъ, патріярха на добрахъ певныхъ духовныхъ, который бы на добрахъ тыхъ на вси потомные часы пребывалъ, и по благословеніе нигдѣ не посылалъ. Мы зъ стороны нашее тотъ способъ заховавши, за добрый быть розумѣемъ, и за спольною намовою и згодою старатися о томъ хочемъ: только бы зъ ихъ стороны таяжъ щырость сердечная была, и працовать въ томъ святобливомъ дѣлѣ щыро хотѣли.
7. Сказать тежъ то имъ, же мы тое не зъ жадноѣ боязни и постраховъ, любо теперешнихъ, любо за часомъ на рѣчь посполитую (чимъ ся они посполитѣ хлюбитъ звыкли) приходячихъ чинимъ, але зъ повинности пастырской, которую мы повинны къ овечкомъ мѣти.
8. На остатокъ освѣдчити повольность нашу и братолюбіе къ нимъ, и што тое вышейменованое предьсявзятіе наше, уваживши вси околичности, згоднѣ, шырѣ, а не облуднѣ отъ насъ есть намовленое и отъ всихъ принятое: которое коли за помощію Божою до скутку своего прійдетъ, освѣдчить готовы есьмы милость братерскую такъ въ пожиточномъ ихъ яко и въ............................................................................. Іосифъ Веляминъ Рутскій, митрополитъ Кіевскій, Галицкій и всея Русіи. Іоакимъ Мороховскій, епископъ Володимерскій и Берестейскій. Аѳанасій Пакоста, епископъ Холмскій и Белзскій, властною рукою. Іеремія епископъ Луцкій и Острозскій рукою. Антоній Сѣлява, епископъ Полоцкій, Витебскій и Мстиславскій. Григорій Михайловскій, епископъ Туровскій, сослужитель епископіи Пиньской. Именемъ велебного епископа Премышльского, и Самборского, на тотъ часъ черезъ листъ притомного, а не обличнѣ, я митрополита подписую рукою властною.
„ТРЕБНИКЪ“, друк. ў Вільні, 1624 г., у 8-ку. (Ундольскій).
„ВѢРА СВ. КАѲОЛИЧЕСКІЯ И АПОСТОЛЬСКІЯ ЦЕРКВЕ“. Твор Іераманаха Азарыя. Друкавана ў Магілеве ў 1625 годзе, ў 4-ку. (Сопиковъ, б. 71)
Іераманах Азары гэта, як некатарыя думаюць (М. Вознякъ „Ист. Укр. лит.), — скрытазоў Захара Капысьценскага.
„ОМИЛІЯ, или бесѣда на годовую память Кіевопечерского Архимандрита Елисея Плетенецкого, говореная въ Кіевскомъ Успенскомъ Соборѣ Архимандритомъ Кіевской Лавры, Захаріемъ Копистенскимъ“. (Сопіков, пад № 787). Друкавана ў Кіяве 1625 г., ў 4-ку, крыўскай мовай, або як Сопіков акрэсляе: „на Бѣрлорусскомъ языкѣ“. У ссылцы Сопіков тлумачыць: „Пад найменьнем Беларускай мовы разумеецца гутарка жыўшых у Беларусі і ў Польшчы пабожных Грэчаскага веравызнаньня людзей. Манахі ў тых краёх, якія жылі да канца ХVII ст., немаль ўсе свае Богаслоўскія і павучаючыя творы пісалі гэтай мовай“.
(Подъ именемъ Бѣлорусского языка разумѣется нарѣчіе жившихъ въ Бѣлоруссіи и въ Польшѣ благочестивыхъ Греческого исповѣданія людей. Монахи въ тѣхъ странахъ жившіе до исхода ХVII ст.
