Rusticus. Budzie vsio ieszcze aley palunkowy,
Ot nahatawau iemu, ieszcze piercu padaycie
Żmieniu dobruju, a tuta w aley nasypaycie.
Pierayszło iak pa maśle pieraz horło vsie.
Чорт яшчэ жаліцца на боль.
Rusticus. Pałkni tolko hetey mocnyie pigułki,
Wyareć twaie wsięki z horła skułki.
Daemon. Iak mi na žołądku dobre polepszało,
Ale przecie co to na nos moy muchi wpędziło,
Że moy nos kąsaią.Rusticus. Ot heto zielo toio,
Szto wystraszyć iz nosa vsio tabie lichoio.
Чорт кажа, што мухі яшчэ трывожаць яго нос.
Rusticus. Nos nadabie z nimi ustrelić, kalib bordzo wyszli. Daemon. Což czynić, choć bez nosa, tylko že much niemasz.
Жаліцца на шуменьне ў галаве — пяюць сьвяшчкі — на што патрэбна аперацыя.
Rusticus. Heteho tabie radzić nie padymuiusia,
Adno tolko na hetom troszaczka znaiusia.
Swierdłam łob prakrucici, zaraz pauciekaiuć
Swierski, niedabradzieia swoyho minie paznaiuć.Daemon. Stoy, stoy, nie czyń dziury: dosi že postrzelona,
Nie chcę mieć głowy, by była dziurawiona.
Rusticus. Ia wżo tabie tut boley nie chaczu słužyc,
Zaklicz sabie žyda, toy tabie paradzić.
Прыходзіць жыд і знаходзіць у чорта мэлянхолію, якую раіць лечыць іншым спосабам. Сялянін пахваляе гэны плян і канчае сваю прамову увагамі маральнага характару:
Rusticus. Ot hetak bies cieszycca, kali boha zniewažaiuć
A ludzi hresznyie taho nie uwažaiuć,
A nabarziey hreszniki katoryie hrechami,
Czynia(ć) złoio vsiohdy roznymi czasami.
Choczecież, kalib iz nas tak czort nie smieiausia,
Nikoli na świet da nas y nie pakazausia,
Pakidayciež hreszyci a boha mali(e)cie,
Niechay nas tut karaieć, a nie na tym świecie.
Трэба прызнаць, што спроба аўтора даць сьмешную інтэрмэдзію саўсім не ўдалася. Чорт лішне дурны і хворы, спосабы лячэньня не дасьційныя, а маральныя вывады не вяжуцца с папярэдняй сцэнай.
„РОЗМОВА ЦАРЯ ДАВЫДА З ЦАРЕМЪ ВОЛОТОМЪ ВОЛОТОВИЧЕМ“. Паводле рукапісу ХVІІ ст., які прыналежаў дыякану полацкай аднаверчаскай царквы.
„Одного часу зъехалисе на гору сынайскую 42 царове, а преднейши з помежи нихъ былъ царъ Волотъ Волотовичъ, а другиии царъ былъ Давыдъ пророкъ Іесеовичъ. И вси тые царове приехали на нараду помежи собою. И помолившисе мовилъ до тыхъ царей Волотъ
