— (Чужым голасам): Pokaž sam, iakie szkło niesiesz.
— (Сваім голасам): Niepokažu, moy lebiadziu, heto baczysz szkło rycerskim uzłom zawiazau hutnik.
Выабражаны вучыцель пагражае перабіць усё шкло, але селянін не згаджаецца паказаць яму яго; дзеля чаго селянін быў бытцам біты. Крэпка былі пабіты бакі і ў вучня, які ўвесь час, згодна умове, выдаваў гук: tin, tin, tin, tin або dyn, dyn, dyn! Урэшце выабражаны вучыцель крэпка скалануўшы мех адыйшоў. Вучань просіць хутчэй выпусьціць яго з мяшка:
Stud. Nie wiem, w hucie czy tak gorąco, iak było w worze, kiedy mi do žywego dopiekał.
Селянін выпушчае яго, але бярэ за гэта, згодна умове, sukmanku, і яшчэ насьміхаецца над ім. Ідэя інтэрмэдзіі выказана ў канцавых словах селяніна:
Colon. Oytak treba hetych žeužykou rozumu nauczyć; nakidau ia iamu dobre, niechay znaie, szto to ad bakiłamara uciekać.
III. Literat Wieśniak Samochwalski.
Самахвальскі, прыехаўшы з заграніцы, вызваў Літэрата на дыспуту „na mihi“. Літэрат апынуўся ў трудным палажэньні, але яго выручае селянін Гаўрыла, які абяцае яму памагчы. Літэрат выдае Гаўрылу за свайго вучня і Самахвальскаму прыходзіца выступіць на дыспуту з апошнім. Самахвальскі падыймае руку ўверх, Гаўрыла апускае сваю ўніз; Самахвальскі паказуе адкрытую далоню, Гаўрыла сьціснуты кулак. Самахвальскі здаволены дыспутам, тлумачыць яе са свайго пункту погляду: Бог стварыў неба і зямлю і ўсё трымае на сваей далоні. Селянін не разумеючы істоты дыспуты, ўсё тлумачыць такжа паводле свайго разуменьня, а нямецкую мову Літэрата ён тлумачыць паводле народнай этымолёгіі.
Szuplu, maśpanie, heto ty mudrec, heto ty miściuk, niczoho baczu nie znajesz; oś ia ciabe rozumu nauczu, hetak: chacieu ty, waszeć, mnie adnym pałcam adnoie oko wykałać, a ia tobie dwoma abadwa; chacieu ty mienie na wysokuiu szubienicu ciahnuć, a ia ciabie u ziamli zakapać. Chacieu ty mnie u szczoku udaryć, a ia tabie y zuby wybić, a szto czy szuplisz?
IV. Aulicus, puer, dominus, cocus.
У гэтай інтэрмэдзіі кухар гаворыць крыўскай мовай, на літоўскі лад.
V. Ludus Fortunae.
Гэта інтэрмэдзія зьяўляецца самаістай перапрацоўкай камэдзіі П. Барыкі, „Z chłopa kròl“. Rusticus, poto madidus, innixus baculo, vulgo koł, пяе нават песьні:
Siadzić sawa na kalinie,
Syczyk na druhuy,
Azierniemsa, ahleniemsa,
Ažno na czužuy…Sierhiey, ey Sierhiey! za szto ty mienie papychaiesz, nieydziesz? Sierhiey! (ізноў пяе):
