бабіонка въ силѣ. Охъ, калибъ яѣ коломъ у зѣмлю! Ну вотъ, правды яѣ и паслухався да и падзись! (Тут ён сустрэўся с кумам, выпілі і пайшлі ў касьцёл). Ажну тамъ и стали бразгаць, по нашему то къ обѣдни, а па ихъ къ замши; вот я и паидись у ихъ хасьціолу, ажну тамъ якъ заиграюць: хто въ дудачки, хто въ свисцѣлачки, а хто въ тарарычки. Вотъ я, правды, ня бывши лихъ, да и падзись скакаць, а тут пат тую пару и придзись по нашему попъ, а по ихъ хазанъ, да подшутя; то я ахци мнѣ ета нѣхта-ж з маскаліовъ“.
Селянін сьпярша гаворыць у духу з „раёшнікаў“, а пасьля, пад уплывам выпітага напітку, больш і больш блугаючыся і урэшце саўсім незразумела. Сцэна канчаецца бойкай.
II. У другой сцэне выведзены Сьвірыд і Зьмітрок. Сьвірыд апавядае Зьмітраку аб сваей споведзі:
„Охьци мнѣ, Змитруче, усѣ то отъ дѣтакъ!… Толка кажуць: идзи бацька къ успаведзи, ты нѣ разу въ цѣркви не бывъ, — да и упихнули бацку, якъ дурня въ цѣркву, кажи дзи, бацка, тоя, што попъ будзиць казаць. Вот попъ кажить: „ци быв ты хуть разъ въ усповедзи?“ — И я папу: „ци бывъ ты хуть разъ въ усповедзи?“ — „Што ты, знать, нѣхрящоникъ?" і г. д. — Вотъ за тое попъ на мѣнѣ и монисты наложивъ…
Зьмітрок апавядае аб малітве сваіх продкаў:
… яны маліваліся по прастацкому, а нѣ по писмянному:… Слава цябѣ Господзи, сущую, часнѣишую, избранны воявода, радуися нявеста, уси чины манашѣския, святая трапѣза… и кала и двора, и скацинки и шарсцинки, алилуй насъ да канца вѣка. Аминь. И шарпни, Господзи, па души и па цѣлу, па жонки, и па дѣткамъ, святое сягодни, святое и завтрѣ“.
Падобна як езуіцкія, так і праваслаўныя інтэрмэдзіі мелі на мэце асьмяшыць селяніна, паказаць яго цемнату і глупату ў параўнаньні з клясамі празначанымі да панаваньня над ім.
„ОКТОИХЪ“, друк. ў Магілеве, 1754 г., ў 4-ку, 2+328 лістоў. (Ундольскій).
„КИТИХИЗИСЪ“, друк. ў Магілеве, 1757 г., ў 8-ку, 1+128 лістоў. (Ундольскій).
„УВѢЩАНІЕ (т. е. окружное посланіе) Георгія Конисскаго, епископа Бѣлорусс. Мстисл., Оршан. и Могилевскаго, при вступленіи на еписк. каѳедру могилевскую 1757 г. 31 августа“.
