ЗЬЯВА 5
Дачка
(робіць від, што плача, а, адвярнуўшыся ад маці — сьмяецца).
Маці
Ня плач, дачушка, як выйдзеш замуж, хутка яго забудзеш.
Дачка
Няўжо-ж вы думаеце, яго лёгка забыць? Але я пастараюся забыць яго дзеля вас. Толькі-ж памятайце, калі будзе дрэнны муж, я яго кіну.
Маці
Як гэта, кіну? Ці-ж можна бога гнявіць, павянчаўшыся ды кінуць.
Дачка
Значыць, павашаму вянец — няволя, хоць і дрэнна, а ты плач ды цярпі.
Маці
Ну, што-ж ты зробіш, такі закон.
Дачка
Да чорта такі закон! які прымушае людзей мучацца. Ваш закон устарэў, я буду жыць пановаму, які не прымушае да няволі, а дае поўны прастор да свабоднага выбару — цеснага ўзаемнага саюзу, і гэта будзе куды мацней, чымся папоўскія, ксяндзоўскія або рабінскія.
Маці
А што людзі на гэта скажуць?
Дачка
Ды што мне людзі, усім не дагодзіш, а замуж выходзяць не дзеля таго, каб людзям дагаджаць. Дый пляваць на тых, хто з розуму ўжо выжыў. Жыцьцё абнаўляецца і людзі таксама; я бяру з жыцьця: новае, карыснае і прыемнае.
Маці
Як я бачу, дык ты ўжо занадта разумная стала; гэта праз бязбожніка Мікодку ў галаве паблыталася.
