ЗЬЯВА 11
Дачка
(выходзіць з бакоўкі, закрыўшы вочы хустачкай, паказвае нібы плача, а сама, адвярнуўшыся кісьне ад сьмеху).
Маці
Што, мая дачушка, ён цябе пакрыўдзіў? (Гладзіць па галаве). Ну, ня плач, чорт з ім, лепшага знойдзем, супакойся.
Дачка
Ня так то лёгка знайсьці. (Сядае).
Маці
І чаму ён цябе не ўпадабаў?
Дачка
Ня ведаю, я так старалася яму ўпадабацца — ну вядома, дурань. Вось было-б жыцьцё, каб я за яго пашла?!
Маці
А чорт яго ведаў, што ён такі будзе.
Дачка
А нагаварыў мне, такога няпрыемнага, а калі я ўзлавалася, дык ён чуць не пабіў мяне.
Маці
А-а-а. Бач ты, які шэльма. Каб не каза, я-б да гэтага не дапусьціла.
Дачка
Вядома, ён ніколі з людзьмі справы, як відаць, ня меў, а толькі з сьвіньнямі. Што-ж я цяпер буду рабіць? Хто-ж мяне возьме? А тут замуж так хочацца, так хочацца. (Паказвае, нібы плача).
Маці
Ня плач, пачакай, нехта-ж будзе. Каб яе ваўкі гэту казу!
Дачка
Ага, пачакай, добра вам так казаць, калі вы ўжо састарэліся, а я маладая. Прагналі таго, хто любіў
