Годзі! Каб вам рукі паадсыхалі, чортава чэлядзь! Навучыў-жа вас чорт бізунамі працаваць! Ды я-ж вам ня сноп на таку, каб мяне, вось гэтак, малацілі. Калі так, дык, вось-жа, й ажанюся“.
А пан сабе сьмяецца.
— „Вось, — кажа, — й добра! Цяпер на вясельлі хоць сядзець табе й ня можна, затое скакаці будзеш больш…“
Вясёлы быў пан, далібог, вясёлы, эгэ! Ды тольмі пасьля з ім дрэннае здарылося, ня дай Божа а ніводнаму хрышчонаму. Сапраўды, нікому гэткага не пажадаю. Яно, бадай што й жыду ня варта гэткага жадаць. Вось я што думаю…
Гэтак вось Рамана й ажанілі. Прывёз ён маладую жынку да будкі, спачатку ўсё лаяў ды папікаў сваімі бізунамі.
— „Й сама ты, — кажа, — таго ня варта, колькі праз цябе чалавека мурдавалі“.
Прыдзе, бывала, з лесу і зараз пачне яе з хаты выганяць:
— „Йдзі сабе! Ня трэба мне бабы ў будцы! Каб і духу твайго ня было! Ня люблю, — кажа, — калі ў мяне баба ў хаце сьпіць. Дух, — кажа, — нядобры.“
Эгэ!
Але-ж пасьля — нічога, прытрываўся. Аксана, бывала, хату падмяце й вышмаруе чысьценька, судзе паразстаўляе: блішчыць усё, навет на сэрцы весела. Раман бачыць: добрая баба — патросі й прывык. Дый ня толькі прывык, хлопча, а й любіць пачаў яе, далібог, ня зводжу! Вось якая справа з Раманам выйшла. Як прыгледзеўся добра да бабы, пасьля і кажа:
— „Вось дзякуй пану, да дабра мяне давёў. Ды й я-ж такі неразумны быў чалавек: сколькі бізуноў
