дворніка — ён сьпіць паміж карэньнямі. Хай адамкне, тады я зьлезу“. Лісіца пачала шукаць дворніка і забрахала. Сабака жыва схапіўся і задушыў лісіцу.
КОНЬ і КАНЮХ.
Канюх краў у Каня авёс і прадаваў, а Каня кожны дзень чысьціў. Конь і кажа: „калі напраўду хочаш, каб я быў харошы, дык аўса майго не прадавай“.
ЖАБА і ЛЕУ.
Леў пачуў: — Жаба, гучна кумкае, і падумаў, што вялікі зьвер гэтак гучна крычыць. Ён пачакаў крыху, бачыць выпаўзае Жаба з балота. Леў раздушыў яе лапаю і сказаў: „глядзець няма на што, а як спалохаўся“.
КОНІК і МУРАШКІ.
Увосень у Мурашак падмокла пшаніца: яны яе сушылі. Галодны Конік папрасіў у іх есьці. Мурашкі сказалі: „што-ж ты летам не назьбіраў корму?“ Ён сказаў: „часу ня было: песьні пяяў“. Яны засьмяяліся і кажуць: „Калі летам іграў, дык зімою скачы“.
КУРЫЦА і ЗАЛАТЫЯ ЯЙКІ.
У аднаго гаспадара Курачка нясла залатыя яйкі. Яму захацелася адразу якнайбольш золата, і ён забіў курыцу (ён думаў, што ў сярэдзіне ў ёй вялікі камяк золата), а яна была гэткая-ж самая, як і ўсе куры.
