Дзе быў брод, там на тры аршыны вада пашла каменьні варочае. Усюды ручаі бягуць, гук стаіць па горах. Вось, як прайшлі грымоты, усюды па вёсцы ручаі цякуць. Жылін выпрасіў у гаспадара ножык, выразаў валак, дошчачкі, кола аперыў, а да кола на двух канцох лялькі прырабіў.
Прынясьлі яму дзяўчынкі лапеньчыкаў; апрануў ён лялькі: адна — мужык, другая — баба; умацаваў іх, паставіў кола на ручай. Кола круціцца, а лялькі паддзыгаюць.
Сабралася ўся вёска: хлопчыкі, дзяўчаткі, бабы і татары прыйшлі, языком лузгаюць:
— Ай, урус! ай, Іван!
Быў у Абдула гадзіньнік расейскі, зломаны. Паклікаў ён Жыліна, паказвае, языком лузгае. Жылін кажа:
— Давай, папраўлю.
Узяў, разабраў ножыкам, разлажыў; ізноў зладзіў, аддаў. Ідзе гадзіньнік.
Уцешыўся гаспадар, прынёс яму бэшмэт свой стары, увесь у лахманох, падарыў. Няма чаго рабіць — узяў: і то спатрэбіцца накрыцца ўночы.
З таго часу прайшла аб Жыліне слава, што ён майстар. Пачалі да яго з далёкіх вёсак прыяжджаць— хто замок на стрэльбу або на пісталет паправіць прынясе, хто гадзіньнік. Прывёз яму гаспадар прыладзьдзе: і абцужкі, і дрылікі, і напільнічак. Захварэў неяк татарын. Прыйшлі да Жыліна: „ідзі, палячы“. Жылін нічога ня ведае, як лячыць. Пайшоў, паглядзеў, думае: „а можа й паздаровее сам“. Пайшоў у хлеў,
