— А хто забіць хоча?
— Тата, яму старыя загадваюць. А мне цябе шкада.
— Жылін і кажа:
— А калі табе мяне шкада, дык ты мне палку доўгую прынясі.
Яна галавою махае, што нельга. Ён злажыў рукі, моліцца ёй.
— Дзіна, калі ласка! Дзіначка, прынясі!
— Нельга, — кажа, — убачаць, усе ў хаце. — І пайшла.
Вось сядзіць увечары Жылін і думае: „што будзе?“ — Усё паглядзе ўгару. Зоры відаць, а месяц яшчэ ня ўсходзіў. Мулла пракрычаў; заціхла ўсё. Пачаў ужо Жылін драмаць, думае: „збаіцца дзеўка“.
Раптам на галаву яму гліна пасыпалася, глянуў угару — тычка доўгая ў той бок ямы тычацца. Патыкалася, спушчацца пачала, паўзе ў яму. Уцешыўся Жылін, схапіў рукою, спусьціў — тычка здаровая. Ён яшчэ раней гэту тычку на гаспадаровай страсе бачыў.
Паглядзеў угару: зоры высока на небе блішчаць, і над самаю ямаю, як у кошкі, у Дзіны вочы ў цемнаце сьвецяць. Нагнулася яна тварам на край ямы і шэпча:
— Іван, Іван! — А сама рукамі каля твару ўсё махае, што „ціха.“
— Што? — кажа Жылін.
— Паехалі ўсе, толькі двое ў хаце.
Жылін і кажа:
