— Бывай, — кажа, — Дзіначка. Век цябе помніць буду.
Ухапілася за яго Ддзіна, мацае па ім рукамі, шукае, куды тут яму лепнякі пакласьці. Узяў ён лепнякі.
— Дзякуй, — кажа, — разумненькая. Хто табе без мяне лялькі рабіць будзе? — І пагладзіў яе па галаве.
Як заплача Дзіна, затулілася рукамі, пабегла на гару, як козачка дзыгае. Толькі ў цемнаце чутно, як моністы ў касе па плячох бражджаць.
Перахрысьціўся Жылін, падхапіў рукою замок на калодцы, каб не бражджаў, пайшоў дарогаю; нагу валачэ, а сам усё на зарава паглядае, дзе месяц устае. Дарогу ён пазнаў. Нацянькі ісьці вярстоў восем. Каб толькі да лесу дайсьці раней, чымся месяц зусім выйдзе. Перайшоў ён рэчку, — пабялеў ужо сьвет за гарою. Пайшоў лагчынаю, ідзе, сам паглядвае: ня відаць яшчэ месяца. Ужо зарава пасьвятлела і з аднаго боку лагчыны ўсё сьвятлей ды сьвятлей робіцца. Паўзе з гары цень, усё да яго падходзіць.
Ідзе Жылін, усё ценю трымаецца. Ён сьпяшае, а месяц яшчэ хутчэй выбіраецца; ужо і направа засьвяціліся вяршынкі. Пачаў падходзіць да лесу, вылез і месяц з-за гораў — бела, сьветла, зусім, як удзень. На дзеравах усе лісточкі відаць. Ціха, сьветла па горах; як вымерла ўсё. Толькі чутно, унізе рэчка бруіць.
Дайшоў да лесу, — ніхто не папаўся. Выбраў Жылін месьцейка ў лесе цямнейшае, сеў адпачываць.
