Адпачыў, лепнячка зьеў. Знайшоў камень, узяўся ізноў калодку зьбіваць. Усе рукі зьбіў, а яе ня скінуў. Устаў, пайшоў дарогаю, Прайшоў з вярсту, змогся зусім — ногі ломіць. Ступіць шагоў з дзесяць і затрымаецца. „Нічога ня зробіш, — думае, — буду валачыся, пакуль сіла ёсьць. А калі сесьці, дык і ня ўстану. Да крэпасьці мне не дайсьці, а як расьсьвітае, дык лягу ў лесе, пераднюю, а ўночы ізноў пайду“.
Усю ноч ішоў. Толькі папаліся два татарыны конна, ды Жылін здалёку іх пачуў, схаваўся за дзерава.
Ужо пачаў месяц бялець, раса зьявілася, блізка да сьвету, а Жылін да краю лесу не дайшоў: „Ну, — думае, — яшчэ трыццаць шагоў прайду, схілю ў лес і сяду“. Прайшоў 30 шагоў, бачыць — лес канчаецца. Выйшаў на край — зусім сьветла; як на далоньцы перад ім сьцеп і крэпасьць, а налева, блізюсенька пад гарою, агні гараць, гаснуць, дым сьцелецца, і людзі каля агнёў.
Прыглядзеўся, бачыць: стрэльбы блішчаць — казакі, салдаты.
Уцешыўся Жылін, сабраў апошнія сілы, пайшоў з гары. А сам думае: „крый Божа, тут, у чыстым полі, убачыць конны татарын: хоць блізка, а не ўцячэш.“
Толькі падумаў — аж: налева на ўзгорку стаіць трох татараў, дзесяціны за дзьве. Убачылі яго, пусьціліся да яго. Сэрца ў яго так і абарвалася. Замахаў рукамі, закрычаў, як толькі мог, сваім:
— Браточкі, ратуйце!.. Браточкі!..
Пачулі свае. Выскачылі казакі конныя, пусьціліся да яго — наперарэз татарам.
