ЧАРОТ і МАСЬЛІНА.
Масьліна з Чаротам паспрачаліся аб тым, хто мацнейшы і дужэйшы. Масьліна пасьмяялася над чароцікам за тое, што ён ад кожнага ветру гнецца. Чарот маўчаў. Прыйшла бура. Чарот хістаўся, матаўся, да зямлі згінаўся — уцалеў. Масьліна напружылася сукамі проці ветру і — зламалася.
ДВА ТАВАРЫШЫ.
Ішлі лесам два таварышы, і выскачыў на іх мядзьведзь. Адзін кінуўся ўцякаць, залез на дзерава і схаваўся, а другі застаўся на зямлі. Рады яму ня было, ён упаў на зямлю і прыкінуўся мёртвым.
Мядзьведзь падыйшоў да яго і пачаў нюхаць, ён і дыхаць перастаў.
Мядзьведзь панюхаў яму твар, падумаў, што няжывы, і адыйшоў.
Калі мядзьведзь пайшоў, той зьлез з дзерава і сьмяецца, „ну, што, кажа, мядзьведзь табе на вуха казаў?“
„А ён сказаў мне, што благія людзі тыя, якія ў небясьпецы ад таварышоў уцякаюць.“
ВОУК і ЯГНЯТКА.
Воўк убачыў — Ягнятка п‘е каля ракі.
Захацелася Ваўку зьесьці Ягнятка, і пачаў ён да яго чапляцца: „ты, кажа, мне ваду муціш і піць не даеш“.
Ягнятка кажа: „ах, Воўча, як я магу табе ваду муціць? Гэта-ж я ніжэй па вадзе стаю, дый то кончыкамі губаў п‘ю. „А Воўк кажа: „ну,
