і глядзеў на начальніка і не аглядаўся на Аксёнава. У Аксёнава дрыжалі рукі і губы, і ён доўга ня мог слова выгаварыць. Ён думаў: „калі ўтаіць яго, дык за што-ж я яму дарую, калі ён мяне загубіў? Хай пакутуе за маю муку. А сказаць на яго, запраўды — яго засьцёбаюць. А што як я дарма на яго думаю? Дый што-ж мне лягчэй ці што будзе?“
Начальнік яшчэ раз сказаў:
— Ну, што-ж, стары, кажы праўду: хто падкапаўся?
Аксёнаў паглядзеў на Макара Сымонавага, і сказаў:
— Не магу сказаць, ваша благародзіе. Мне Бог ня кажа казаць. І не скажу. Што хочаце са мною зрабеце — ўлада вашая.
Колькі ні бічкаваўся з ім начальнік, Аксёнаў нічога больш не казаў. Так і не даведаліся, хто падкапаўся.
На другую ноч, калі Аксёнаў лёг на сваю пасьцель і ледзь задрамаў, дык ён пачуў, што нехта падыйшоў і сеў у яго каля ног. Ён паглядзеў у цемнаце і пазнаў Макара. Аксёнаў сказаў:
— Чаго табе яшчэ ад мяне трэба? Што ты тут робіш?
Макар Сымонаў маўчаў. Аксёнаў падустаў і сказаў:
— Чаго трэба? Адыйдзі! А то салдата клікну.
Макар Сымонаў нагнуўся блізка да Аксёвава і шэптам сказаў:
— Іван Дзімітравіч, даруй мне!
Аксёнаў сказаў:
— За што табе дараваць?
— Я купца забіў, я ножык табе падсунуў. Я і цябе хацеў забіць, але на двары зашумелі;
