Старонка:Лукішкі (1929).pdf/104

ВЯСКОВАЯ ВОСЕНЬ

Распрануў рабіну вецер каля плоту,
І дзяўбець пажоўклы, дзюркаваты ліст.
Хлюпаціць ля хатаў сьвежае балота.
Доўгія разоры мокнуць на дажджы.

Сьлёзы ціхамоўкам глытае рабіна,
Пырхаюць, трапечуцца лісьця-валасы;
Мокрыя спусьціла да зямлі галіны,
Поўныя раскошы, кволасьці, красы.

Пурпурай жаўрэюць ягадаў каралі.
Зерацца зайздросныя вочкі хлапчукоў:
Хочацца ім ягадак сакаўных нарваці,
Бегаюць, дурэюць з жэрдкай ля платоў.

Палажыла восень жоўтую пячатку
На лугі шырокія, на гаі і сад.
Лес зялёны скінуў летнюю апратку
І паклаў на карак збэрсаны халат.