Гэта старонка не была вычытаная
Чэраслы драўлястыя сьвецяцца галечай,
Хмарамі спавіта далячынь, блакіт.
І вада дажджовая даль разораў лечыць,
Вяжучы красёнцаў вядзяністы ніт.
Квокчуць пад страхою куры на баронах,
Прыплюшчыўшы вочы сіняю плявой.
Каркаюць у небе трывожна вароны,
Лётаюць, віхрацца хмарай над зямлёй.
Як бацян з нагою, паднятай угору,
Згорбіўся ля студні, ля страхі асьвер.
Васеньнім дыханьнем, вее у прасторы,
Вецер жве на рэчцы асаку, аер.
Распаўзьліся стрэхі, як стагі саломы.
Смутна пазіраюць вокны ў сіню даль.
І скаваў мне грудзі смутак невядомы,
І чагосьці сэрцу непазбытна жаль.
16-X—27 г.
|}
