Старонка:Лукішкі (1929).pdf/111

∗
∗     ∗

Вабіць, сьмяецца прастор за вакном,
Вабіць на волю пажоўклым лістом.

Ціха. У панурай адзін цішыне.
Вочы блукаюць па жоўтай сьцяне.

Я чую за кратай віхуры стагнаньне,
Я чую душою пару адцьвітаньня.

А думкі лунаюць, дзе межы, палі,
Дзе ў сонцы асеньнім блішчаць тапалі.

Туды-б я хацеў на прастор шыбануць,
Туды, дзе калматыя хмары плывуць,

Дзе стрэхаў сялянскіх рунеецца мох,
Дзе вербы у рэчцы палошчуць гальлё.

Лукішкі.
14-X—27 г.