Старонка:Лукішкі (1929).pdf/113

ВОСЕНЬ

Плача асеньняе неба.
Вецер застрэшыны гне.
Балотам насычана глеба,
Мокнуць пласты на гумне.

Рубцы на загонах размыты,
Што клала рука бараны.
Улетку, дзе шастала жыта,
Скавычуць па межах вятры.

Мохам рунеюцца стрэхі
Сялянскіх пахіленых хат,
Саломы разбэрсанай вехі
Абсыпалі золатам сад.

Аб восені рыпаюць косьці,
Ды жальбы у сэрцы няма,
Бо верыш, што прыдзе у госьці
У вопратцы белай зіма.