Гэта старонка была вычытаная
Сэрца згарае ў надзеях,
Расхрыстаны грудзі… а твар —
Сонцам вясны палыхае,
І ловіць касуляў загар.
Скончана. Ў камары хутка.
Гоняць з прагулкі. Ідзём…
Прарвалася шчасьця мінутка,
З салодкім рассталіся сном.
Гручаць па драбіне калодкі,
Ляскоча запор і замок.
Бывай! Маё сонца далёкае,
Бывай, лятуценьняў куток!
І сэрца хвалююць ўспаміны,
Пра волю, касу, сенажаць,
І вочы — пралескі дзяўчыны,
Ў душу маю томна глядзяць.
Досыць. Даволі! Даволі!
Нічога ня шкода, ня жаль.
Тады шчасьліў, калі воляй
Напоўніцца родны мой край.
18-VI—27 г.
|}
