Старонка:Лукішкі (1929).pdf/48

БЫЛІ МНЕ ЗАКОВАНЫ РУКІ

Былі мне закованы рукі.
Па бруку я горда ішоў.
Хоць ў сэрцы цясьніліся мукі,
Ды я не хаваў ланцугоў.

Сонца сьцежкі сьвятлом аблівала,
Пялюсткамі абсыпала сад.
Мо‘ таму маё сэрца ірвалася,
Што ня вернецца воля назад.

Хціва вочы праходняў глядзелі
На зіяючы стальлю ланцуг.
Ў гэты-ж час мае думкі ляцелі
Ў зялёны красуючы луг.

Ну, чаго-ж вы, чаго вы ня бачылі?
Маладосьці пяюць хаўтуры,
Мо‘ вам дзіўна, што я ня плачу,
Хоць зьвіняць на руках ланцугі.