Старонка:Лукішкі (1929).pdf/49

Ссохні, племя пястованых трутняў.
Я ня буду прад вамі плакаць.
Свае раны ад цяжкіх путаў
Буду кроўю і помстай латаць.

Мне ня жаль, што юнацтва загіне
У вастрожных мурох, цішыні.
Але цешуся я, што пакіну
Сярод стрэхаў бунтарства агні.

Дык гручыце жалезныя путы, —
Чорных плямаў ня будзе на мне,
Бо цярплю за гаротных, разутых,
Бо я мрою аб сонцы, вясьне.

Лукішкі.
7-VII—27 г.

|}