Старонка:Лукішкі (1929).pdf/60

∗
∗     ∗

Я ня буду грудзьмі надрывацца,
Што памру ў вязьніцы сырой.
Хай трапечацца сэрца паўстанца
Ў вастрожнай магіле сырой.

Мне ня жаль… Хай памру не расьцьвіўшы,
Мне ня жаль маладое вясны.
Толькі сьмерць нашых думак ня зьнішча,
Мае сьветлыя крозы і сны.

Наша справа ня ўмрэ, не завяне
Ў казэматах Лукіскіх, труне.
З намі йдуць пролетары-сяляне,
Па красу і па сонечны дзень.

Цяжкі сон беларускай старонкі
Улятніцца імглой на бары.
Заліецца край песьняю звонкай,
Фарбай сьветлаю сонца, зары.