|
Сыплюцца сьняжынкі матылямі,
Сыплюцца нячутна за вакном.
Я-ж самотны днямі і начамі
Сьцерагу няволі дом.
І дубец ракіты, і бярозку белую
Абыймаў-б, здаецца, ў гэты міг.
Эх, каб я быў гэткі сьмелы,
Каб мог сілай вырвацца з турмы,
Дзе мароз прастораў і раздольля
Чырваніць дзяўчатам вусны, бы півонь.
А ты едзеш, едзеш ў санках на прывольлі,
Калі дзіка, дзіка ў даль нясецца конь.
Эх, люблю мароз… Ня той, што ў магіле,
Ці што вусам з сьцен турмы блішчыць,
Але той, што дорыць мазгом сілу,
І жаданьне грудзям ходацца[1] і жыць.
|
