Гэта старонка не была вычытаная
„Зьлезь з вакна! Да карцару,
Заўтра пойдзеш на рамку сядзець“, —
Так сказаў і камкаў ён паперу,
У якую мяне запісаў.
Душна. Сумна ў магільным тунэлі.
Галасоў ня чутно нічыіх.
Мільганула электрыка ў „цэлі“
І маланкай патухла у міг.
На дварэ ліхтары зіхацелі,
І на краты клаўся іх блеск.
Ў гэты-ж міг мае думкі ляцелі,
Дзе Вяльлі разьлягаецца плеск.
Успамінаў клубок пакаціўся.
Я пачуў у вушшу нейкі шум.
У грудзёх новы госьць пасяліўся,
Ні то жаль, ні то боль, ні то сум,
Аксамітам ноч краты заткала,
Абдарыла вясёлкавым сном.
Красу, роскаш каханьня пяяла,
Абнімаючым ціхім крылом.
18-VI—27 г.
|}
